19.5.2007 | 03:08
Μ'αρέσουν οι μέρες με φως. Με χρώμα. Με μουσικές.
Μ'αρέσουν οι άνθρωποι με φως. Στα μάτια τους. Τα μάτια λένε -και το πιστεύω- είναι καθρέφτες της ψυχής. Αν έχεις στα μάτια σου φως, έχεις και στην ψυχή σου. Φωτίζεις εσένα και τους γύρω σου. Στέλνεις τη θέρμη σου και τους αγκαλιάζεις και είναι τότε λιγότερο μόνοι.
Δεν μπορώ να υποφέρω τη σκέψη ενός ανθρώπου πραγματικά μόνου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν το αντέχω. Ίσως γιατί, πραγματικά μόνη, δεν ένιωσα ποτέ. Και η μοναξιά με τρομάζει. Υπήρξα τυχερή, πάντα είχα δίπλα μου ανθρώπους που μ'αγαπούσαν και μ'αγαπάνε πολύ. Και μου το δείχνουν. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Όχι μόνο να σε αγαπάνε αλλά και να στο δείχνουν. Δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι δυσκολεύονται να φανερώσουν όσα αισθάνονται. Γιατί δεν χαρίζουν απλόχερα όσα έχουν μέσα τους. Ποτέ δεν έχω μετανιώσει για ότι έδωσα στη ζωή μου. Ακόμη και όταν δεν πηρα τίποτα από τους άλλους. Πήρα από μένα. Γιατί με ένα περίεργο τρόπο όσα βγάζεις από μέσα σου, δεν καταφέρνουν ποτέ να σε αδειάσουν. Σου χαρίζουν μια πληρότητα απίστευτη και μια θέρμη που και τις πιο δύσκολες ώρες φωτίζει την ψυχή σου, μέχρι το φως να φτάσει στα μάτια σου. Και από εκεί να ταξιδέψει παντού. Δεν είμαστε παρά όσο φως κουβαλάμε μέσα μας.
Μ'αρέσουν οι μέρες με χρώματα. Μου δίνουν την ενέργειά τους και την έχω φυλαγμένη μέσα μου για τις ώρες τις άλλες, τις γκρίζες. Ότι ζω, το βιώνω. Ότι εισπράττω από γύρω μου, το καταθέτω το βράδυ στα όνειρά μου. Τα όνειρά μου έχουν χρώματα και μουσικές. Όταν οι μέρες είναι όμορφες, τα χρώματα είναι μαγευτικά και οι μουσικές γαληνεύουν την ψυχή μου. Στην αντίθετη περίπτωση, τα χρώματά τους με τρομάζουν και τις μουσικές δεν τις αντέχω. Γι'αυτό αναζητώ την ομορφιά, και όχι γιατί προτιμώ να ζω σε γυάλινο κόσμο. Πιστεύω στην καλοσύνη των ανθρώπων. Πιστεύω και στην κακία τους. Τα έχω γνωρίσει και τα δυο. Ποντάρω όμως πάντα τα λεφτά μου στο πρώτο. Και σε στοίχημα δεν έχω χάσει ποτέ.
Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που τραγουδάνε. Που έχουν μέσα τους νότες και στίχους από "τραγούδια για το τίποτα γραμμένα". Η φίλη μου η Α. λέει, καλύτερα παράφωνος παρά βουβός και άφωνος και το πιστεύω και γω. Έτσι όταν βρισκόμαστε, ενώνουμε τις φωνές μας και τραγουδάμε για όσα μας πληγώνουν, για όσα λαχταράμε. Αγαπώ τους ανθρώπους που αγαπούν τη μουσική. Τι θα'ταν η ζωή μας χωρίς αυτή?
Το μόνο πράγμα που με φοβίζει, είναι ο θάνατος. Αν μου έλεγε όμως κάποιος πως "εκεί" κάποια στιγμή θα συναντούσα το Σ. και την οικογένειά μου, δεν θα με φόβιζε ούτε κι'αυτός.
Γεννήθηκα πριν τριανταένα χρόνια, μέσα στο χειμώνα, Φλεβάρη μήνα, μα στην καρδιά μου έχω το καλοκαίρι. Γεννήθηκα πριν τριανταένα χρόνια, αλλά κάθε μέρα γεννιέμαι ξανά. Παιδεύομαι μα συνεχίζω, πέφτω και σηκώνομαι ξανά. Δέχομαι τις ήττες και τις αποτυχίες μου, είναι κομμάτι μου πια. Είμαι ένα καραγκιοζάκι και όσα γράφω στο προφίλ μου είναι αληθινά. Πιστεύω σ'αυτά που έχω μέσα μου και δεν φοβάμαι να εκτεθώ. Κάνω λάθη πολλά, το ξέρω, μα προσπαθώ να παίρνω ό,τι καλύτερο έχω και αυτό να δίνω στους άλλους. Δεν έχω καταφέρει ποτέ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου γι'αυτό δεν προσπαθώ πια. Γνωρίζω όλες μου τις αδυναμίες και παλεύω μ'αυτές. Παλεύω με τους δαίμονές μου, άλλοτε χάνω, άλλοτε κερδίζω. Στο τέλος θα κάνω και το λογαριασμό.
Καληνύχτα και όνειρα γλυκά.
Το post μεταφέρθηκε αντί άλλων συστάσεων από το παλιό μου Blog.
Μ'αρέσουν οι μέρες με φως. Με χρώμα. Με μουσικές.
Μ'αρέσουν οι άνθρωποι με φως. Στα μάτια τους. Τα μάτια λένε -και το πιστεύω- είναι καθρέφτες της ψυχής. Αν έχεις στα μάτια σου φως, έχεις και στην ψυχή σου. Φωτίζεις εσένα και τους γύρω σου. Στέλνεις τη θέρμη σου και τους αγκαλιάζεις και είναι τότε λιγότερο μόνοι.
Δεν μπορώ να υποφέρω τη σκέψη ενός ανθρώπου πραγματικά μόνου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν το αντέχω. Ίσως γιατί, πραγματικά μόνη, δεν ένιωσα ποτέ. Και η μοναξιά με τρομάζει. Υπήρξα τυχερή, πάντα είχα δίπλα μου ανθρώπους που μ'αγαπούσαν και μ'αγαπάνε πολύ. Και μου το δείχνουν. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Όχι μόνο να σε αγαπάνε αλλά και να στο δείχνουν. Δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι δυσκολεύονται να φανερώσουν όσα αισθάνονται. Γιατί δεν χαρίζουν απλόχερα όσα έχουν μέσα τους. Ποτέ δεν έχω μετανιώσει για ότι έδωσα στη ζωή μου. Ακόμη και όταν δεν πηρα τίποτα από τους άλλους. Πήρα από μένα. Γιατί με ένα περίεργο τρόπο όσα βγάζεις από μέσα σου, δεν καταφέρνουν ποτέ να σε αδειάσουν. Σου χαρίζουν μια πληρότητα απίστευτη και μια θέρμη που και τις πιο δύσκολες ώρες φωτίζει την ψυχή σου, μέχρι το φως να φτάσει στα μάτια σου. Και από εκεί να ταξιδέψει παντού. Δεν είμαστε παρά όσο φως κουβαλάμε μέσα μας.
Μ'αρέσουν οι μέρες με χρώματα. Μου δίνουν την ενέργειά τους και την έχω φυλαγμένη μέσα μου για τις ώρες τις άλλες, τις γκρίζες. Ότι ζω, το βιώνω. Ότι εισπράττω από γύρω μου, το καταθέτω το βράδυ στα όνειρά μου. Τα όνειρά μου έχουν χρώματα και μουσικές. Όταν οι μέρες είναι όμορφες, τα χρώματα είναι μαγευτικά και οι μουσικές γαληνεύουν την ψυχή μου. Στην αντίθετη περίπτωση, τα χρώματά τους με τρομάζουν και τις μουσικές δεν τις αντέχω. Γι'αυτό αναζητώ την ομορφιά, και όχι γιατί προτιμώ να ζω σε γυάλινο κόσμο. Πιστεύω στην καλοσύνη των ανθρώπων. Πιστεύω και στην κακία τους. Τα έχω γνωρίσει και τα δυο. Ποντάρω όμως πάντα τα λεφτά μου στο πρώτο. Και σε στοίχημα δεν έχω χάσει ποτέ.
Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που τραγουδάνε. Που έχουν μέσα τους νότες και στίχους από "τραγούδια για το τίποτα γραμμένα". Η φίλη μου η Α. λέει, καλύτερα παράφωνος παρά βουβός και άφωνος και το πιστεύω και γω. Έτσι όταν βρισκόμαστε, ενώνουμε τις φωνές μας και τραγουδάμε για όσα μας πληγώνουν, για όσα λαχταράμε. Αγαπώ τους ανθρώπους που αγαπούν τη μουσική. Τι θα'ταν η ζωή μας χωρίς αυτή?
Το μόνο πράγμα που με φοβίζει, είναι ο θάνατος. Αν μου έλεγε όμως κάποιος πως "εκεί" κάποια στιγμή θα συναντούσα το Σ. και την οικογένειά μου, δεν θα με φόβιζε ούτε κι'αυτός.
Γεννήθηκα πριν τριανταένα χρόνια, μέσα στο χειμώνα, Φλεβάρη μήνα, μα στην καρδιά μου έχω το καλοκαίρι. Γεννήθηκα πριν τριανταένα χρόνια, αλλά κάθε μέρα γεννιέμαι ξανά. Παιδεύομαι μα συνεχίζω, πέφτω και σηκώνομαι ξανά. Δέχομαι τις ήττες και τις αποτυχίες μου, είναι κομμάτι μου πια. Είμαι ένα καραγκιοζάκι και όσα γράφω στο προφίλ μου είναι αληθινά. Πιστεύω σ'αυτά που έχω μέσα μου και δεν φοβάμαι να εκτεθώ. Κάνω λάθη πολλά, το ξέρω, μα προσπαθώ να παίρνω ό,τι καλύτερο έχω και αυτό να δίνω στους άλλους. Δεν έχω καταφέρει ποτέ να κοροϊδέψω τον εαυτό μου γι'αυτό δεν προσπαθώ πια. Γνωρίζω όλες μου τις αδυναμίες και παλεύω μ'αυτές. Παλεύω με τους δαίμονές μου, άλλοτε χάνω, άλλοτε κερδίζω. Στο τέλος θα κάνω και το λογαριασμό.
Καληνύχτα και όνειρα γλυκά.
Το post μεταφέρθηκε αντί άλλων συστάσεων από το παλιό μου Blog.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου