Σκέφτομαι λοιπόν πως δεν μπορώ άλλο. Έχω βαρεθεί να ακούω και να μιλάω για το χρέος, το κούρεμα, τη Μέρκελ, τους άχρηστους πολιτικούς και την χρεοκοπία που βρίσκεται προ των πυλών. Και εκείνη τη στιγμή που το σκέφτομαι αυτό, εκείνη την ίδια στιγμή που λέω πως δεν μπορώ να μιλάω άλλο για την κατάσταση στη χώρα, αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να μιλάμε για οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό.??? Απλά δεν είναι. Όσα τραγουδάκια κι’αν πούμε, όσα γλυκά λογάκια για την ζωή και τον κόσμο κι’αν γράψουμε, υπάρχει κάτι πιο δυνατό, πιο ορμητικό που μας χτυπάει με φόρα στο πρόσωπο. Η πραγματικότητα.
Όσο κι’αν της γυρίσουμε την πλάτη, κι’αν προσπαθήσουμε να την αγνοήσουμε, η πραγματικότητα είναι αυτή που είναι και δεν αλλάζει. Είναι αλήθεια πως νοσταλγώ πολύ εκείνες τις μέρες που ήρεμη και χαρούμενη έγραφα αισιόδοξα ποστάκια για τη ζωή, για τους ανθρώπους και τα συναισθήματά τους, για την ομορφιά του κόσμου, την ανυπέρβλητη αυτή ομορφιά που ώρες ώρες νομίζεις πως δεν χωράει μέσα σου, θα εκραγεί η ψυχή σου από δαύτη. Έγραφα λοιπόν τα ποστάκια μου -θυμάσαι?- και μετά γλύκαινε η ψυχή μου και γίνονταν καλύτερα τα όνειρά μου.
Πάντα στη ζωή μου, ό,τι μαλακία και να συνέβαινε είχα μέσα μου μια πίστη, μια ακλόνητη πίστη ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Λες και η ζωή είναι ταινία και στο τέλος ξέρεις πως θα νικήσουν οι καλοί. Και ναι, δεν είμαι πέντε, το ξέρω καλά, ΔΕΝ κερδίζουν πάντα οι καλοί. Και τα πράγματα δεν εξελίσσονται καλά για πάρα πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Και ναι, ο κόσμος είναι κακός και άδικος και υπάρχει περισσότερη ασχήμια στον άνθρωπο απ’ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Παρόλα αυτά όμως εγώ, -άγνωστο γιατί- (αστοχία υλικού? Ποιος ξέρει?) είχα μέσα μου αυτή την ακλόνητη πίστη. Μπορούσα πάντα να ελπίζω, να βρίσκω φως μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, να προχωράω τέλος πάντων μπροστά. Ακόμη και σήμερα εξακολουθώ να έχω βαθιά μέσα μου αυτή την πίστη ότι όλα θα πάνε στο τέλος καλά. Καλά, δεδομένων των συνθηκών πάντα. Καλύτερα έστω απ’όσο πιστεύουμε, απ’ό,τι μας λένε. Είναι όμως η πρώτη φορά που δεν ξέρω αν πρόκειται πράγματι για πίστη ή απλά για άρνηση.
Αυτό που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή είναι ένα τέλος. Μια τελεία. Να δω τον πάτο του βαρελιού, όποιος κι’αν είναι αυτός. Τίποτα δεν είναι τόσο ψυχοφθόρο όσο η αγωνία για το πού θα κάτσει η μπάλα. Θέλω ένα πάτο και τον θέλω τώρα. Να γίνει ο πάτος πάτωμα, να αρχίσω από εκεί τα βήματά μου. Να περπατήσω πάνω του και να προχωρήσω. Να γίνει εφαλτήριο για να πηδήξω ξανά ψηλά.
Και σκέφτομαι ότι η πίστη στην πραγματικότητα ίσως να είναι απλά αυτό. Άρνηση να δεχτείς αυτό που βλέπουν οι περισσότεροι. Άρνηση να δεχτείς μια μοίρα που άλλοι σχεδίασαν για σένα. Άρνηση να γίνεις η σκιά του εαυτού σου.
Έτσι απλά επιλέγω την άρνηση. Πιστεύω. Αρνούμαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου