Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Tετάρτη βράδυ και ...

 
 ... σκέφτομαι πως τελικά όλα έχουν να κάνουν με μια γενικότερη στάση ζωής. Φανερώνονται πάντα, σε όλες τις καταστάσεις, δύο κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που μένουν και αυτοί που φεύγουν. Δεκτά και τα δύο και σεβαστά. Δεν μπορείς να αναγκάσεις κάποιον να μείνει σε ό,τι δεν τον αντιπροσωπεύει. Όπως δεν μπορείς να αναγκάσεις κανέναν να παλέψει για τίποτα. Με τίποτα. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και πορεύεται με αυτές (κλισέ). Και στο μεταξύ παρακολουθεί τις επιλογές των άλλων και αναπόφευκτα τις κρίνει. Έτσι πάει. Βλέπω και κρίνω. Ακούω και κρίνω. Διαβάζω και κρίνω.
Μπλα μπλα και κριτική, κριτική και μπλα μπλα, έχει αναχθεί σε εθνικό μας σπορ. Και εδώ που τα λέμε δεν έχω κανένα πρόβλημα με την κριτική. Μπορώ να απολαύσω μια κριτική, την κριτική της κριτικής, ενίοτε και τις διάφορες κριτικές  πάνω στην κριτική της κριτικής και ούτω καθεξής . Αυτό που δεν μπορώ όμως με τίποτα είναι τους αφορισμούς. Κάτι με πιάνει, διαολίζομαι. Τους αφορισμούς είναι που δεν αντέχω. Και τις γενικεύσεις. Α, ναι και τον Καιάδα. Αυτό είναι, δεν γουστάρω τον Καιάδα. Βέβαια εγώ είμαι γυναίκα και μάνα. Και ξέρεις, όταν το γεννάς δεν το πετάς όσες και να’ ναι οι καμπούρες του. Το κρατάς και παλεύεις.
Και αυτό δεν είναι γυναικουλίστικος συναισθηματισμός. Είναι στάση ζωής.

3 σχόλια:

mplahmplah.wordpress.com είπε...

Έχεις δίκιο...το θέμα είναι οτι οι αφορισμοί,η αφ υψηλού κριτική και οτι τα συνοδεύει είναι πάντα τραγικά...καλησπέρα!!

karagiozaki είπε...

καλησπέρα :)

xomeritis είπε...

"Και αυτό δεν είναι γυναικουλίστικος συναισθηματισμός. Είναι στάση ζωής."

που μας φτιάχνει ανθρώπους, άντρες ή γυναίκες.