Ο λαός στην εξουσία και άλλα παραμύθια....

Και οι μάσκες έπεσαν. Όλων όμως. Της κυβέρνησης, αντιπολίτευσης, δεξιάς, αριστεράς, κέντρου, απόκεντρου αλλά και του περήφανου λαού.

Μπροστά στην οποιαδήποτε περίπτωση,  την απειροελάχιστη πιθανότητα να πρέπει να πάρει κανείς κάποια ευθύνη, να δεσμευτεί, να γίνει κύριος του εαυτού του, όλοι λάκισαν. Όλοι όμως.

Δεν εξετάζω αν έπρεπε ή όχι να γίνει δημοψήφισμα, ούτε τα κίνητρα πίσω από αυτό. Είναι πλέον οδυνηρά φανερό ότι τα κίνητρα οποιασδήποτε πολιτικής πρωτοβουλίας απ’όπου κι’αν προέρχεται δεν είναι για το καλό αυτού του τόπου. Αυτό όμως που μου κάνει εντύπωση είναι ο τρόμος μπροστά στην λέξη δημοψήφισμα. Και καλά τα κόμματα. Έχει πια αποκαλυφτεί πόσο κούφια είναι, αλλά ο λαός? Να σου ζητάνε να αποφασίσεις και να λες, δεν ξέρω, δεν είδα, δεν απαντώ? Πόσο λογικό είναι αυτό?

Και δεν έχει σημασία πόσο εκβιαστικό θα ήταν το ερώτημα. Η κατάσταση η ίδια είναι εκβιαστική. Οι επιλογές όλες επίπονες. Αν όμως θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι και όχι ζώα, αν θέλουμε να ζούμε σε Δημοκρατία πρέπει να μπορούμε να παίρνουμε αποφάσεις. Και να πληρώνουμε το τίμημά τους.

Κατά τ’άλλα είμαστε ο περήφανος λαός που γέννησε τη Δημοκρατία. Αλίμονο, όμως δεν την ξέρουμε. Δεν τη γνωρίζουμε, τη γεννήσαμε αλλά μετά τη δώσαμε για υιοθεσία, νιώθουμε αμηχανία μπροστά της και δεν ξέρουμε πώς να τη χειριστούμε. Η επανάσταση αναλώθηκε σε μούντζες και γιαούρτια. Μέχρι εκεί όμως. Η επανάσταση του αυγού και της σάπιας ντομάτας. Δεν πειράζει όμως, έχουμε κι’αλλα πράγματα για να νιώθουμε περήφανοι.

Ειμάστε περήφανοι που μόνο εδώ δεν εφαρμόζεται κανένας νόμος. Είμαστε περήφανοι για τις μαϊμού συντάξεις, για τις αναπηρικές που δεν δικαιούμαστε, για τις αποδείξεις που δεν παίρνουμε, για το αυθαίρετο εξοχικό «Δυο βήματα Θανάση μου από τη θάλασσα, βγαίνω απ’την αυλή μου και κάνω βουτιά, τόσο δίπλα λέμε!»

Είμαστε περήφανοι που δεν έχουμε καμία κουλτούρα, καμιά παιδεία, κανένα σεβασμό στους δίπλα μας. Παρκάρουμε στις ράμπες αναπήρων αλλά δε γαμιέται, μήπως θα κόψει κλήση κανείς? Με περηφάνια και καυχησιά ήμασταν όλοι σίγουροι ότι ο αντικαπνιστικός νόμος θα μείνει στα χαρτιά όπως και έγινε. Το «είναι Ελλάδα εδώ, αποκλείεται να ισχύσει ο νόμος», ήταν το μεγαλύτερο καρφί που μπήκε στο φέρετρό μας.

Και στην πραγματικότητα δεν μας ενοχλεί τίποτα από όλα αυτά. Αν μας έλέγαν ότι με ένα μαγικό τρόπο δεν χρωστάμε τίποτα και μπορούμε να γυρίσουμε στην προηγούμενη ζωή μας, πόσα αλήθεια θα άλλαζαν?

Και όχι δεν πιστεύω ότι μαζί τα φάγαμε. Σίγουρα δεν φέρουμε όλοι την ίδια ευθύνη. Αθώοι όμως δεν είμαστε. Ο καθένας φέρει το κομμάτι της ευθύνης που του αναλογεί. Αυτό που πονάει είναι ότι δεν πληρώνουμε ανάλογα. Φταίμε λιγότερο και πληρώνουμε πολύ, τη στιγμή που άλλοι με σαφώς μεγαλύτερες ευθύνες ακόμα και αυτή την ώρα που γράφω παίζουν παιχνιδάκια στις πλάτες μας.

Το χειρότερο απ’όλα, αυτό για το οποίο φέρουμε και τη μεγαλύτερη ευθύνη, είναι ότι όλοι αυτοί είναι δικές μας επιλογές. Σύσσωμο το ελληνικό κοινοβούλιο της πλάκας, υπάρχει γιατί εμείς του το επιτρέψαμε. Βγήκε με τη δική μας βούληση, με τη δική μας επιπόλαια στάση απέναντι στην πολιτική και τη χώρα, με τη δική μας ανοχή. Ανοχή, συνενοχή.   

Στο έγκλημα λοιπόν που συντελέστηκε στη χώρα, και που εξακολουθεί να συντελείται είμαστε όλοι συνένοχοι. Αυτό φάνηκε για άλλη μια φορά από την σιωπή μας μπροστά στη ευθύνη, μπροστά στην πράξη, μπροστά στη δημοκρατία. Η σιωπή καθιστά συνενοχή. Και γι’αυτό το έγκλημα θα πληρώσουμε όλοι. Δυστυχώς δυσανάλογα.

Ας προσέχαμε όμως ή έστω ας προσέξουμε από εδώ και μπρος. Άλλωστε όπως λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι : If you can’t do the time, don’t do the crime.

  (Μια μικρή παρένθεση για λόγους εκτόνωσης. Από αύριο ξαναγυρνάω στα γνωστά μου.)